Helsar dykk alle frå Noreg!

Ja, no sit eg i Norge etter over 42 veker i Afrika. Det var flott å komma heim att, sjølv om det var tristare enn eg hadde tenkt å ta farvel med Douentza på laurdag.

Ja, det var altså på laurdag eg tok farvel med Douentza, og etter det hadde eg nokre avslappande dagar i hovedstaden søndag og mandag, før eg flaug ut av landet mandagskveld.

Legg ved nokre glimt frå dei siste dagane i Douentza, og nyttar også høve til å takke alle lesarane av bloggen! Det har vore gledeleg å dela nokre av opplevingane gjennom ein blogg, og eg er takksam for gode tilbakemeldingar dykk som lesarar har gjeve!

Lokal ungdom med byen Douentza i bakgrunnen.


Utsikt over gamlebyen, Douentza.


Ein lokal gjetar har samla geitene til seg.


To esel finn hirserestar på fjellet, med ein av byens moskéar i bakgrunnen.


Skole - og barnehageavslutning, fredag 4. Juni.

Tefest i Douentza.

God søndagskveld til den enkelte!

Her kommer eit livsteikn frå Douentza for siste gong. I det minste i denne omgang. Det er mogleg eg skriv eit innlegg frå Bamako neste helg, men det minkar kraftig på tida igjen her i landet no. Tirsdag 8. Juni trår eg atter på norsk jord etter nærare 10 månadar på det afrikanske kontinent.

Så det er med eit visst vemot eg no skriv blogg, sjølv om eg absolutt gler meg til å koma heim att. Difor prøver eg å gle meg over dei siste dagane her; meir enn å bli for sentimental.

Den siste veka har vært tradisjonell med tanke på skule og barnehage. På onsdag såg vi nok eit spanande dyr her i landet. "Tanta til skorpionen"(direkte oversettelse) leika seg rett utfor barnehagedøra. Sjølv styrte eg mi begeistring for synet. Det var vel den største edderkoppen eg har sett i friluft, meir på størrelsen av ein tarantell. Dessverre har eg ikkje bilete av denne skapningen, men eg har eit bilete i mitt indre. Som namnet tilseier er det visstnok ikkje hyggjeleg å værta biten av denne skapningen, og ein av dei lokale gjorde snart kort prosess, og tok edderkoppen av dage.

Elles kan det nemnast at eg no ikkje har ei einaste høne igjen. I går gav eg heile hønsefamilien til hushjelpa mi. Det var 15 i talet med stort og smått, og med god hjelp frå nokre lokale ungdommer fekk vi fanga hønsa og transportert dei trygt til bustaden åt hushjelpa, Fanta.

Geitene er også lova bort men dei er framleis i hagen hjå meg. Det gler eg meg over, og eg slappar for så vidt av med at det ser ut som om dei blir her lengre enn meg.

I går var det også ein stor te-fest utanfor hjå meg. Ein del lokal ungdom var samla til fest, brus, og peanøtter. Her i landet er te det store, så det er flott å kunne å gle ungdommen med ei slik tilstelning. Vi hadde nokre hyggjelege timar saman, med drøs og Michael Jackson som bakgrunnsmusikk.

Siste veka mi her i Douentza vil bli sjåande omtrent slik ut: Måndag og onsdag vil det bli barnehage og skule. Tirsdag skal eg være med Kjell-Magne på tur i bushen, til ein landsby der. Vidare set eg av torsdagen til pakking, før vi om fredagen arrangerer sommeravslutning på skulen.

Til sist vil eg nytta høve til å ynskje dykk alle ei god veke!

Her ser dykk Samba Diallo i gjetarklede, med stav og gjetarhatt. Det skapte stor glede fyrste gong eg gjekk med dette antrekket.



Geita Smilodon er som vanleg den mest fotogene geita. Her finn den stor interesse for hatten min, og undrar seg om den er til å eta.


Her har to lokale ungdommar bunde opp hønsa mine. Dei er no klare for å bli levert til hushjelpa.


Her ser ein glimt frå tefesten, der vi dansar ein dans til Jacksons fengjande rytmer.


Til sist legg eg ved eit tilfeldig bilete som eg ikkje har opphavsretten til, men som eg har funne på verdsveven. Legg særleg merke til sauene på taket.

Glimt frå 17. Mai.

Hei til den enkelte!

Ja, då er igjen tida komen for å skriva eit blogginnlegg frå Mali. Denne gongen er det sjølvsagt 17. Mai som blir via mest oppmerksomhet.

Noregs nasjonaldag vart feira på ein flott måte her i Douentza. Då ein del av misjonærane alt har teke fatt på heimreisa var vi ikkje meir enn 8 som feira denne dagen saman. Av den grunn vart det ei rolegare feiring enn elles, men det la ikkje dempar på gleda. Dei faste ingrediensane var med denne dagen. Det være seg tog, is, sang, god mat, brus, leiker, og tale for dagen ved underteikna.

Elles hadde vi det litt overskya denne dagen, med eit fint lag av sand som flaut i lufta blanda med litt vind, og over 44 grader. Så det var ein god, varm og flott nasjonaldag vi fekk feira i lag.

Her stillar vi oss klare til å gå i tog. Rektor går fremst med flagget, medan eg held CD-spelaren med korpsmusikk.

Framfor kongen og dronninga, song vi både nasjonalsangen og kongesangen.

Sekkeløp høyrer med på nasjonaldagen.


Trillebårløp høyrer med på nasjonaldagen.


Kaffibordet er pynta til fest!

Fatimas hånd, og Hombori.

Hei til den enkelte!

Denne veka har vore ei tradisjonell veke, med skule og barnehage i Dountza. Tirsdag målte eg 43,3 grader på gradestokken, og det er forebels maks på målingane eg har gjort. I dag har eg målt over 42 grader, så det er varmt nok når eg går på marknaden her i byen. Søndager er nemlig marknadsdag, så alltid flott å være innom dette, sjølv om eg djupast sett synes det er litt for mykje folk til stades på ein plass.

I går var Lise og eg på dagstur til to kjende turistattraksjoner. Fyrst var det fjellformasjonen Fatimas hånd, som var målet. Dette er eit fjell som såg ut som ei hand, og vi tok mange bilete der. Fatimas hånd speler ei sentral rolle også i Islam. Fatima var i følge tradisjonen nemleg Muhammeds femte og yngste datter, og ho blir sett på som eit forbilete innan Islam.

Vidare reiste vi til byen Hombori, som var bygd rett under fjellet med same namn. Fjellet Hombori, er 1153 meter over havet, og er med det, det høgaste punktet i Mali. Å komma seg på toppen, er imidlertidig vanskelig, og guidebøker skriv at ein må være ein seriøs klatrar om ein skal begi seg mot toppen. Uansett var det flott å ha vore der, besøkt byen og sett den høgste fjelltoppen i Mali. I følge Wikipedia, holder byen en gjennomsnitlig døgntemperatur på over 30 grader, hele året gjennom, og er med det blant dei varmaste byane i verda.

Under legg eg ved nokre bilete frå turen, og vil benytta høvet til å ynskje ein framleis god søndag, samt ei god veke!

Her held eg handa opp, lik fjellet Fatima sjølv syner si hand i bakgrunnen.

Her ser ein igjen Fatimas hand. Legg gjerne også merke til vegkvaliteten, samt det tørre landskapet som lengtar etter regn.


Her står Lise og eg i Hombori, med Malis høgste fjell i bakgrunnen.

Eit esel står i varmen, betraktar byen det bur i, og ser på fjellet i bakrunnen.


Ein storfeflokk kjem ned frå den gamle bydelen i Hombori.


Her står rektor ved Den norske skulen i Douentza, Lise, i gamlebyen ved Hombori.

Ynskjer dykk alle ein gledeleg 1. Mai!

Hei til den enkelte!

Ja, då var det igjen to veker sidan siste blogginnlegget vart skrive. Som dykk kanskje veit har eg eit overordna mål om å oppdatere bloggen kvar veke, men det er ikkje alltid det let seg gjera.

Sidan sist har eg altså hatt ei veke i Sévaré, og har no vore ei veke i Douentza igjen. Når vi var i Sévaré hadde vi som vanleg skule og barnehage der, samtidig som vi var eit par gonger i bassenget. Sistnevnte aktivitet er alltid hyggjeleg.

På torsdagen var heile MELM, samla til avskjedsfest på eit hotell for dei av oss som skulle avslutta sin periode i Mali til sumaren. Sjølv om eg fortsatt skal være her i ein god månad til, var det litt vemodig å være på ei slik tilstelning. Eg fekk tid til ettertanke over eit år eg kan sjå tilbake på glede og takksemd. Vidare var det både tale og sang, og geitene i dyrehagen spela ei sentral rolle i sangen. Eg fekk mellom anna også ein kamel, skåret ut av tre, som kan stå på lesesalen min til hausten i hovedstaden. Det blir flott å kunne sjå på denne og minnast Mali, om stundene på lesesalen blir litt tunge. Ja, for ein kan undra seg kva tirsdagsaktivitet eg kan bedriva til hausten, då eg ikkje lengre kan dra på den ukentlige kamelturen.

Elles har eg i Douentza hatt ei fin veke, med barnehage tirsdag, onsdag og fredag, samt at eg hjalp til på skulen på torsdagen. På mandag var eg med bistandsprosjektet til MELM ut på tur i bushen. Det var hyggjeleg og svært interessant. Her vitja vi tre stader. Sjølv hugsar eg berre namnet på ein av dei, men eg kan fortelje om dei tre stadene. Den fyrste staden vi vitja er det eit vannpumpeprosjekt som står på agendaen. Dette var i eit område med mykje gras (riktignok visna på rot av tørken no), men det blei for langt unna drikkevatn, slik at det var vanskeleg for dyra og nytta og spise av graset. Difor driv ein her med byggjing av ei vannpumpe som det er målet kan gje vatn til mellom 3500 og 5000 storfe per dag, så det er ikkje småtteri vi snakkar om her!

Over ser ein styret i bistandsprosjektet til MELM, der ein har vannpumpeprosjektet.

Vidare besøkte vi ein landsby der alfabetisering stod på agendaen. Her har MELM vore inne eit par månadar, og lærer ungdommen å lese og skrive. Blant fulanerne som bur i grisgrendte strøk, kan det være langt til skulen. Difor var det fint å sjå at slike alfabetiseringskurs kan gje resultat, og i det minste gje ei grunnleggjande forståing av tallsystem og alfabet.

Her ser ein Hama, som stolt skriv namnet sitt, etter at han har fått delteke på alfabetiseringskurs.

Til sist denne dagen besøkte vi Kourmikoro. Byen der rallygutta i januar hadde bidrege med pengar til ny skule. På bloggen her kan du gå tilbake i arkivet og lese om festen vi var vitne til, då grunnsteinen til skulen vart lagt ned. Difor var det særs gledelig å komma tilbake til denne byen, og sjå at bygginga var kome særs godt i gang. Slik eg kunne sjå var det berre taket, samt golvet som mangla. Så etter planen kan nye elevar byrja på skule etter sumarferien her.

Skulen i Kourmikoro, som er kommet godt i gang.


Nokre kvinner og born stampar hirse. Også dette i Kourmikoro.

Til sist kan eg gje nokre glimt frå dyrehagen. I dag har vi klipt vekk litt av pelsen på halane til geitene. Eg fekk hjelp av ein lokal gjetar her i byen, Amido Diallo, som forstod seg på dette, og meinte at det var noko ein burde gjera inn i mellom. Om geitene likte det særs godt, er heller tvilsomt, men mogleg dei set pris på det i ettertid.

Vidare spiste eg ei av hønene mine til middag sist veke. Då eg no ser enden på tida her i Mali, vurderer eg om eg skal slakte ei høne kvar veke til middag. Eg veit ikkje heilt kva eg skal gjera med resten av dei når eg fær her i frå. Det er nok alltids mange som vil ha dei, men eg vonar det er nokon som behandlar dei godt i så måte. Eg har ikkje så lyst at hønsa mine skal hengje levande opp ned på utsida av ein bil ein heil dag, noko som dessverre er ein vanleg måte å transportere høns i dette landet. Geiter og sauer bind ein fast på taket på bilane. Eg er ikkje særs begeistra for ei slik transportering heller. Derimot å spisa mine eigne høns har eg mindre problem med. Når eg spiser dei, føler eg dei endrer substans. Når dei ligg på tallerken er det berre kjøt eg et. Eg fokusurer ikkje så mykje på kva eg et.

Vel, eg let det være med dette i denne omgong. Ynskjer dykk alle ei framleis god helg! Fred til den enkelte.

Her ser ein underteikna i Afrika-klede, saman med geitene Smilodon og Pysa.

Her ser ein godt lasta bil, med folk på toppen av lasset, samt hønsa hengjande på sida.

God lørdagskveld til den enkelte!

Ja, no har eg alt vore i Douentza i ei veke etter at eg sist laurdag tok bussen frå hovedstaden og heim. Det er ei reise eg er glad for eg ikkje skal gjera igjen, men samstundes var det ein interessant erfaring. Turen i seg sjølv er rundt 80 mil, og starta klokka 07.00 frå Bamako. Då hadde eg alt stått ein time og venta på å få komme inn i bussen. Det gledelege denne ventetida, var å betrakte regnfallet som stod over i byen. Det var det fyrste regnfallet eg hadde vært vitne til på over 5 månader, og det er sjeldan eg verdsett regn så mykje som eg gjer i dette landet.

Etter kvart kom altså byrja bussen å gå, og den ankom Douentza 20.30. Altså 14,5 time etter at eg hadde møtt opp i hovestaden. Det er for så vidt lenge nok i 40 grader, men eg hadde god plass like bak sjåføren, og eg slappa av med at han vindauget ope, så eg fekk i det minste litt luft. I tillegg var eg glad eg hadde min medbrakte iPod for handa.

Når det gjeld regn, fekk vi faktisk regn på torsdag også her i Douentza, samt natt til fredag. Det var flott å kjenne på regnet, som friskar opp lufta, og bind litt av støvet til bakken. Difor vart eg nesten litt overraska då eg i dag vakna opp til ein klassisk støv-dag. Eg hadde vona torsdagens regn ville føre til mindre støv, men støvet som no ligg i Douentza, har nok kome med vinden, og kan ha kome lang vegs frå. Nokre slit med oske frå vulkanar, mens andre slit med sandstøv frå Sahara. Torsdag målte eg forøvrig foreløpig makstemperatur her i landet med 42,8 grader. Det byrjar å bli i overkant, men eg ser på det som ei interessant erfaring. Likevel skal eg ikkje legga skjul på at det er godt det finnes air - condition anlegg.

Når det gjeld dyrehagen kan eg nemna at det no ikkje finst eit grasstrå, der vi til no har hatt geitene våre. Og endå skal det gå 2-3 månader før det livgivande regnet kjem for fullt i dette ørkenlandet, og gjev nytt liv og ny vår endå ein gong. Så det er nesten som eg har litt vondt av geitene, som nok saknar det grøne graset. Likevel har dei mat, så dei lid nok inga naud. Men dei saknar nok det grøne graset, for dei er ikkje overbegeistra for det næringsfattige høyet vi no gjev dei. Særleg geita Linn står og brækar kvar kveld, og ynskjer seg nok heller noko grønt.
Det triste med høyet her i landet er at det blir kutta når det alt har tørka på rot. Hadde ein her hatt kunnskap og vilje, kunne ein ha kutta graset medan det endå var grønt og bevart mykje meir av næringa. Så høyet fungerer ikkje som stort meir enn magefyll.

I dag har eg sett fotball i 180 minutt fordelt på to spanande fotballkampar. Fyrst var det Manchester United, som vann ein særs viktig 1-0 siger over bynaboane City, medan eg deretter såg Tottenham slå Chelsea, slik at Chelski no berre ligg eit poeng føre United når det gjenstår 3 kampar av eliteserien i England. Så plutseleg vart det heile særs spanande igjen. Skal United klare å vinne 4 ligatitler på rad, samt ta sin tittel nummer 19? Eg velg å leva i vona.

Vidare kan eg beretta at vi i morgon reiser til Sévaré, og skal halda skule og bornehage der heile neste veke. Eg har vel nærast hatt ein tur der kvar månad gjennom dette året, og det er nesten som eg er litt metta på den byen. Likevel har eg funne ein særs koseleg stamrestaurant der, som eg jo sjølvsagt må avleggja nokre besøk. Det er noko eg held høgt med Sévaré. Nemlig moglegheita for gode restaurantbesøk.

Til sist i dette innlegget legg eg ved nokre bilete frå februarbesøket i den sagnomsuste byen Timbuktu.

Guiden vår som viste oss rundt i byen.

Her står underteikna og guiden.


Her ser vi koranskule utanfor ein moské i byen. Her lærer elevane seg som namnet tilseier koranen; på arabisk.


Timbuktu i solnedgang.

Helsar dykk alle frå Bamako!

Hei til den enkelte, og god etter - påsketid om det kan seiast!

Sjølv feira eg som dykk veit den stille veka i Senegal, saman med Knut. Det var flott å vitje eit av nabolanda til Mali, men det er ingen tvil om at Mali er betre i lengda. Særlig i Dakar var det slitsomt å være kvit, då ein fekk særs mange "vener" som ropte "mon ami" eller "my friend" etter oss. Dei skulle kanskje selga oss noko eller berre vise oss rundt i byen, gjerne mot betaling. Dette var ein service vi ikkje ynskja, så taktikken vart å ikkje sjå nokre i augene eller respondera på desse tilropa. Dette opplevde eg som mot min natur, då eg djupast sett likar å sjå folk i augene og helse på folk som helsar på meg.

Men Dakar var elles ein flott by, med den spesielle slaveøya Gorée, som ei av hovedattraksjonane. Dette var ei øy som hadde fungert som lagringsplass for dei afrikanske slavane, før dei vart frakta vidare mot det amerikanske kontinent.

Vidare besøkte vi St. Luis 26 mil nord for Dakar. Dette var vel kanskje byen vi likte oss best i. Denne var bygd over to mindre øyer, som gav den eit særpreg. I tillegg var det ulike fargar på husa i byen, som gjorde den fargerik. Denne byen hadde vore eit hovedsete for franskmennene under kolonitida.

Elles hadde vi nokre dagar i badebyen Saly. Det var herleg å få bade i atlanterhavet, få sjå havet igjen, kjenne på havlufta igjen, etter eit godt halvår her i ørkenlandet Mali.

Søndagen, 1. Påskedag, var det nasjonaldag i Senegal, samstundes som dei feira 50-års dagen etter uavhengigheten fra Frankrike. Så her vi fekk vi også med oss militærparader, folketog, og ein vinkande president som kjørte i åpen bil. Kjekt å få med oss denne begivenheten, sjølv om det må seiast at eg sakna å få gå i påskedagsmesse, noko som er ein livslang tradisjon for meg.

Same dag sat vi på flyplassen i 5 timar og venta på flyet som skulle gå til Bamako. Då vi til sist trudde vi skulle få gå ombord vart flyet kanselert og vi måtte tilbringe ytterligere 24 timar i Senegal. Vi fekk riktignok hotell og god mat dekka av flyselskapet, men det hadde vore betre å kome seg heim att til Mali. Då vi til slutt landa i Bamako i går i 17.30 tida, blei det meldt om 40 grader over høytaleren, og det må seiast det var ein overgang å komme ut i den varmen, etter å ha fått kjølt seg ned med nokon og 20 grader i Senegal.

No er eg altså i Bamako og skal være her til laurdag. Her i hovedstaden skal eg få innblikk og innføring i arbeidet til MELM. Flott med nokre dagar i hovedstaden og. Det er mest som ein er i eit anna land, om ein samanliknar med Douentza.

Ynskjer dykk alle ei fredfull veke vidare!

Her sit Knut på hestesightseeing i St. Luis. Sjølv er eg allergisk mot hest og måtte hoppe av undervegs.

Her er Knut og eg på safari og ser nokre sjiraffar mellom anna. Koseleg!

Flotte dyr desse sjiraffane!

Her er vi på slaveøya utanfor Dakar. Dette huset var sjølve "slavehuset".


Her kan ein sjå havet utanfor badebyen Saly. Atlanterhavet.

God helg til den enkelte!

Hei hei!

Her i Douentza har det vore nok ei fin og ordinær veke. Har vært flott med denne 4 - vekersperioden i ro og stillhet her i Douentza. På måndag reiser eg bort for tre veker. Først til Segou, og blir der ei veke. Så skal Knut og eg feire "Den stille uke" i Dakar og Senegal, før eg til sist tek ei lita veke i Bamako, og får sjå på MELM sitt arbeid i hovedstaden.

Eg kjenner eg gler meg til desse tre vekene. Når eg etter desse vekene kjem attende til Douentza, har eg berre 8 veker igjen her i landet. Eg kjenner at det er i minste laget, men tolkar det heile som eit godt teikn. For sjølv om eg sidan august har gleda meg til å komma heim til fedrelandet, trivst eg særs godt her i landet og. Som dykk veit har vi starta ei joggebylgje her i byen, og på onsdag var 8 lokale samt 3 kvite på joggeturen. I tillegg hjelp det for trivselen når eg etter kvart klarar å seie nokre ord på fransk. Det er eit stykke igjen til eg kan føra den djupe samtale, men litt "small- talk" fungerer det og.

Gårsdagens joggetur måtte avlysast, grunna eit værfenomen eg set særs lite pris på: Nemleg "støvdagane". Det heile ser ut som eit tåke, eller dis ein kjenner frå Noreg, men her i landet er det eit tynt lag av særs finkorna sandstøv, (sikkert frå Sahara) som legg seg over heile byen, og tek vekk store deler av sikta. Så difor valgte vi å avlyse joggeturen av helsemessige årsaker, då det ikkje er særs godt for lungene å trekka ned meir støv enn nødvendig.

Vonar eg får oppdatera bloggen noko dei neste tre vekene også, men sidan eg er på reise, kan det varta noko vanskelegare enn elles. Så ha tålmod med meg, om det vert lite oppdateringar.

Med ynskje om ei fredfull helg til den enkelte!

Under legg eg ved nokre bilete frå ein marknadsdag i september her i Douentza. Søndagene er marknadsdagen her i byen, og samlar særs mange menneskje. Dette til orientering.

De olympiske vinterleker i Douentza!

Hei til den enkelte!

I Douentza er det ikkje særs mykje som minner om vinter. Av denne grunn har Edlands invitert team Douentza til OL-kveld med TV-spelet Wintergames, frå Nintendo Wee. Så dette trur eg kan bli ein artig kveld, og eg finner det som ei fin oppladning å skrive eit blogginnlegg fyrst.

Sidan sist har eg hatt ei ordinær veke i Douentza. Det skal eg ha neste veke og, før heile MELM flyttar seg til Segou, der det skal være eit språkkurs for misjonærane.

Denne veka har eg gjennomført tre joggeturar, og fleire lokale ungdomar har vore med. Så det har vore kjekt når vi kan være fleire som trener saman. I går la Josef, son til nabomisjonærane, 6 lokale og eg ut på ein god halv times joggetur, så det byrjar å bli ein flott gjeng som blir med på denne begivenheita. No er det kvile i helga, før vi igjen satsar på joggetur mandag, onsdag og fredag.

Elles er eg særs nøgd med at eg endeleg har funne ein stad her i Douentza, der det verkar som eg får sett det meste av Manchester Uniteds kampar. For ein som brukar å sjå ein United kamp kvar 5. dag i snitt per sesong, har det vore ein lærerik prosess med eit avstandsforhold dette året. Denne sesongen kan eg slå i bordet med heile 7 kampar. På onsdag i Champions League skifta dei litt mellom United-kampen og Real-Lyon kampen. Sjølv slappar eg av med at United vann 4-0, samt at Real Madrid gjekk ut. Nokre vil seie det var trist at Real rauk ut. Men her gjeld det å tenkja taktisk, då eg anser Lyon som lettare å møte på eit seinare tidspunkt i turneringa.

Elles er det på tide med ei oppdatering frå dyrenes verden. Geitene har det bare bra, men eg har funne ut dei er litt bortskjemte. Dette fordi dei ikkje vil ete høyet eg gjev dei, då dei berre brekar og brekar. Favoritten deira er nemleg tørka peanøttplanter som ligg lagra på garasjetaket. Men der ligg også høy som må spisast, og ei geit bør ta til takke med det den får.

Når det gjeld hønsa er det ein særs rugevillig rase. Denne veka blei det fødd 8 nye kyllingar, og ei stolt hønemor vandrar rundt med sine åtte små i hagen. Eg prøvde å ta ei lita uoffisiell telling i dag, og kom fram til 20 dyr av stort og smått. Sjølv har eg handla 5 høns og ein hane, men no er det altså 20 totalt. Så det er jo stilig.

Elles vil eg ynskje dykk alle ei framleis god helg!

Under legg eg ved nokre bilete frå kvinnedagen eg omtalte i forrige innlegg. Det vart ein flott festdag!

Kvinnedag i Douentza menighet.

Hei til den enkelte!

I går var det ei flott samling i kyrkja her i Douentza. I samband med kvinnedagen i dag var det nemleg kvinnene som stod for heile gjennomføringa av gudstjenesta, frå sang til liturgi og vidare til preika. At kvinnene får spele ei slik rolle i eit mannsdominert land og samfunn som Mali er langt frå sjølvsagt. Her er det stort sett mennene som råder i det offentlige rom, mens kvinnens plass stort sett er knytta til heimen. At kvinnene difor skal få lede eit slik offentlig arrangement som jo ei gudstjeneste er, kan nok verke uhøyrt for mange. Difor var det ekstra flott at nettopp kvinnene vart lyfta fram, og arrangerte ei flott feststemt høgtidsstund, denne 7. Mars - søndagen.

Elles kan det nemnast at eg på onsdag var med Kjell Magne ut i bushen og henta heim 5 unge menn, som har greve ut eit stort vatnhol. Desse gutane hadde vore der i over 3 veker, og greve ut 300 kubikkmeter jord utan ein einaste maskin. Dette er eit spanande prosjekt, der vona er at dyra kan ha vatn å drikke lengst mogleg slik at nomadane i området treng flytta mindre. Det er nok gras i området, men problemet ligg ved vatnmangelen. Også fuglar og andre dyr kan få glede av vatnet, så det blir spanande å få rapportar om prosjektet ved neste regntid.

Kjell Magne har vore drivkrafta bak dette prosjektet, med støtte frå misjonen elles. Det har vore spanande å fylgje eit slik prosjekt, og eg er viss på at slike tiltak er med på å gi misjonen eit godt namn. Så må vår bøn få være at menneska som blir berørt av misjonen og misjonens arbeid; at dei må kunne sjå vår eigentlege drivkraft med å være her: At det er for å peike på Jesus, slik at fleire kan bli kjende med Han, og tru på Han!

Med ynskje om ei framleis god veke!

Legg ved nokre bilete frå arbeidet ved vatnholet.

Her er murane rundt vatnholet, slik at ikkje folk eller dyr skal detta ned i det.

Som du ser er det ganske mykje ein har greve ut, utan ein einaste maksin.



Her står arbeidsfolket, og slappar av med at tre vekers arbeid er over.

Vinterferie: Timbuktu og elva Niger.

Hei til den enkelte!

Ja, no er det igjen gått tre veker sidan siste oppdatering, og det er eigentleg lengre enn fristen eg sjøl har satt meg. Delvis kan det heile forklarast med at eg gjekk 9 dagar uten Macen min, då denne var att i Douentza, medan eg var på vinterferie og i Sévaré.

La oss difor gå til overskrifta. Fredag 12. Februar la Lise, Knut og eg turen mot den sagnomsuste byen Timbuktu. Eller det vil seie, Knut kom på laurdagen, med fly frå hovedstaden.
Så, kva er det som er så spesielt med denne byen? Sjølv hadde eg vel knappast høyrt om den, då eg endå befant meg i fedrelandet. Likevel hadde eg registrert at det var ei musikkgruppe som kalla seg dette namnet. Seinare har eg også funne ut at både Donald og Tintin har vore i byen.
Då eg kom til Mali, kom likevel snart ønske om å få med seg denne byen, som grenser mot Saharaørkenen i nord. Difor var det flott å få med seg dette besøket i vinterferien.

Og, for å ha sagt det med ein gong: Timbuktu skuffa ikkje. Det var ein flott by, med ein del for seg gjorte bygningar i mur, i motsetning til jordhus dei fleste stader i Mali. Vidare var det ei flott atmosfære i byen, og interessant å sjå mange menneskje frå folkeslaget Tuareg. Desse er lysare i huden, og har meir ei arabisk avstamming, noko også språket deira bær kjensle av.

Vidare hadde vi ein lang kamelridetur ut i Sahara med overnatting, frå laurdagen til søndagen. Saharaørken var spesielt, men vi hadde vel håpa at vi skulle kome oss så langt frå byen at ein ikkje kunne se buskar og vegetasjon meir, for berre sand. Men, for å oppnå dette skuet måtte vi ha sete på kamelryggen i fem heile dagar. Flott var det likevel, særlig søndagen, då vi kom ridande, og såg byen liggja der i horisonten.

På måndagsmorgon var det klar for det neste store prosjektet. Då satte vi tre oss på ein pinass som skulle frakta oss frå Timbuktu til Mopti, saman med to lokale reiseleiare, som stod for maten, og kjøring av båten. Vi ankom Mopti i tre tida på onsdagen, så det var med andre ord, ein relativt lang båttur. Likevel var det flott å betrakte livet langs elva: Byar og bosetningar, fiskerar, storfe og småfe, flodhestar og apekattar. Dei sistnemnte dyra, var vel dei mest eksotiske på turen, og særlig Lise var begeistra for flodhestane.
Eg let det være med desse glimta frå vinterferien, og anbefalar varmt ein liknande ferie!

Frå onsdagen, då ferien avsluttas og til måndagen, var Knut og eg i Sévaré for å få innblikk og omsyning i arbeidet som drivest av MELM her. I tillegg var vi med i gudstjeneste i byen Konza på søndagen. Det var flott å få med seg også denne byen. MELM har drive mykje arbeid der, og fleire norske misjonærar har vore innom.

Om du no heng med, har eg altså vore i Douentza i ei lita veke. Og det er godt å være heime igjen no. Når eg tenker tilbake på dette året, kan det ikkje seiast at eg har heldt meg mykje i ro, då det lengste strekket eg har hatt samanhengjande her i Douentza, er fire veker. Knut var med opp denne gongen, og blei her til fredag. Han fekk sjå ein del av arbeidet til MELM her oppe. Då han hadde vore på besøk i ein landsby, fekk han også med seg ei geit i gåve. Difor eig no også ettåringen i Bamako ei geit. Av praktiske grunnar blir den værande her i Douentza, med dei andre geitene i flokken. Og det er hyggjeleg. Det er ein tillitsfull liten geitebukk, som kanskje kan få namnet "Emmanuel Den Andre"?

Legg ved nokre foto, som alle er tekne av Lise. Mitt kamera har dessverre teke kvelden, men det er flott å kunne dele med seg i denne digitale tidsalder.

Her er eit stemningsbilete frå ei av gatene i Timbuktu.

Her har vi slått leir i Sahara, laurdagskvelden, og ventar på at maten blir tilberedt.

Her sit vinterferiegjengen på ei av sanddynene utanfor den sagnomsuste byen.

Her kjem vi ridande mot Timbuktu, som ein kan sjå i horisonten.

Lise strålar då ho har kjøpt seg tre av platene til ein musikklegende i Mali, Ali Farka Toure.

United-Supporteren må sjølsagt være med i båttur på Niger.

Flodhestane vi kunne sjå frå båten. På det meste såg vi 6 stykke på ein gong.

Om du ser godt etter kan du sjå apekattane som spring langs elva. På det meste talte eg 15 apekattar på ein gong.

Kyrne har det godt langs elva, med rikelig tilgang til vatn, og mykje gras.